Insulin 100IU 1 fiolka 100IU

Opis

Insulina to hormon regulujący poziom glukozy we krwi. Kiedy osoba zjada porcję węglowodanów, poziom glukozy we krwi wzrasta. Trzustka zaczyna produkować hormon insulinę, który zaczyna wykorzystywać glukozę (wcześniej zatrzymując własne procesy wytwarzania glukozy przez wątrobę), rozprowadzając ją po komórkach całego organizmu. U zdrowej osoby, wraz ze spadkiem poziomu glukozy we krwi, insulina nie jest już wytwarzana. Związek między insuliną a komórkami jest zdrowy.

Przy upośledzonej wrażliwości na insulinę trzustka wytwarza zbyt dużo insuliny. Proces przenikania glukozy do komórek jest trudny, obecność insuliny we krwi staje się ludzkim hormonem wzrostu (HGH) bardzo długo, co prowadzi do złych konsekwencji dla metabolizmu (spowalnia).

Jednak insulina jest nie tylko regulatorem poziomu cukru we krwi. Stymuluje również syntezę białek w mięśniach. A także hamuje lipolizę (rozszczepianie tłuszczu) i stymuluje lipogenezę (gromadzenie zapasów tłuszczu).

Funkcje

Insulina jest najważniejszym regulatorem metabolizmu pośredniego. Jego głównym działaniem jest obniżenie poziomu cukru we krwi: ułatwia wchłanianie i wykorzystanie glukozy przez komórki mięśniowe i tłuszczowe oraz hamuje powstawanie nowych cząsteczek glukozy w wątrobie. Ponadto sprzyja magazynowaniu glukozy w komórkach w postaci glikogenu, a także kumulacji innych substancji – potencjalnych źródeł energii (tłuszcz, białko), hamuje ich rozpad i wykorzystanie przez organizm. Insulina wydzielana przez komórki wysp trzustkowych jest częściowo akumulowana w trzustce, a głównym bodźcem do jej uwalniania i syntezy w dodatkowej ilości jest wzrost poziomu glukozy we krwi. Insulina produkowana jest w sposób ciągły, ale tempo jej wydzielania jest zmienne, a samo działanie jest ściśle skoordynowane z działaniem innych hormonów (glukagonu, katecholamin) zwiększających poziom glukozy we krwi, co zapewnia utrzymanie tego poziomu w wąskim zakresie. granice normy (około 80-100 mg glukozy na 100 ml krwi). Insulina krążąca jest szybko dezaktywowana, głównie w wątrobie i nerkach; Okres jego półtrwania w organizmie to zaledwie kilka minut.